Санъа шиир язайым
Мен санъа бир шиир язайым.
Сатырларында мени булурсынъ,
Ичинде сени анълатайым…

Мен санъа бир шиир язайым,
Къалемим янъылмасын деп пуслам олурсынъ.
Санъа садыкъ ёлдашынъ олайым…

Бир сеяхаткъа бенъзесин сатырларым. 
Тизильген джумлелер масалымыз олсун.
Ёлумыз ачыкъ, неше толу ве тылсым…

Кель, мен санъа ойле бир шиир язайым!
Затен, эр сатырым сенинъ ичюн эр даим.
Яраштырыр гульни къокъулы япракълар, 
Къаранлыкъ геджени якъылгъан чыракълар…
Тек умюдим бар меним, юректен арзум:
Йырласайды шииримни сенинъ сазынъ.

Баарь кельсин!

Баарьде топракъ уяныр хаяткъа хаят къошар,
Ешерир, гуллеп безенир, гонъульге къуванч къошар.
«Ах, табылсам, - дерди Чобан, - севинч йырын йырласам,
Сеадетнинъ муждесини халкъыма къавуштырсам!»

Баарь амма юзь бермеди, джоштурмады къардашлар,
Бизге баарь къор кетирди, якъты, яндым, къардашлар.

Сюмбюллер купелер саркъып мис къокъусын яйдырыр,
Сыгъырчыкъ ве торгъай сеси джиханны уяндырыр.
Уяналмай меним халкъым асырлар гъафлетинден,
Такъдир, десенъ – хасталанды сагълыкънынъ асретинден. 

Кельмей, кельмей бизге баарь, шенълендирмей, къардашлар,
Кок сияра, ер бозара, къаттым къалдым, къардашлар. 

Мевсимлер къат-къат денъише, тыгъырлана энишке,
Табий, баарь кельмегендже йыллар ярармы ишке?
Языкъ этме мазлумларгъа, йыллар чаршыгъа чыкъмаз,
Гъайып эткен сенелерни кимсе кери аламаз.

Баарь ёкъса, фидан чыкъмаз, ешермез, аркъадашлар,
Фидан ёкъса, келеджекке умют етмез, къардашлар.

Эй, сабанджы, сюрь сабанны, корь азырлыкъ баарьге!
Къалем-къылыч къушангъанлар, чыкъсын ёлгъа саарьде!  
Тёпемдеки фуртуналар, къара къышлар ачылсын!
Эсенликнинъ тухумлары яйлаларгъа сачылсынъ!

Кельсин, кельсин бизге баарь, тазе къавал сесинен, 
Шерефлесин миллетимни уянув муждесинен! 

***
Эр шей инсан ичюн бу дюньяда,
Эгри ве догъру ёллар – ал санъа.

Кунеш нур, шавле сачар, тут, къучакъла,
Омюр билля къальбинъде оны сакъла!

Коклерге сепильген йылдызнен ай
Узакълардан бакъа, сени арай.

Эльмаздай кичик чифт парлакъ назар 
Сонъсуз семаларгъа суаллер язар.

Къальбинъни базыда сыкъарлар булут,
Кесилир юректен арзынен умют,

Къаарьден янарсынъ, туташыр этек, 
Биль, о да инсангъа керектир, керек…

Багъчаларда джанланыр ал гуллер,
Оларнынъ джан ёлдашы бульбуллер

Гъамынъа гъам къошар, устюне кедер,
Кимерде аксине – севинчнен енъер.

Севгиден агълар, нефреттен кулер,
Инсангъа хастыр бойле бир шейлер:

Ибреттен чекинме! Алмазсанъ эгер - 
Эй-вах, сенинъ ёлунъа!.. О да кечер.

Ичинъни ушюткен сувукъ, серт еллер
Эбедий эсмез, бакъ, бир заман битер.

Етер ки, къальбинъдеки чырагъынъ
Пак ве Иляхий олсун ырмагъы,

Эгри де, догъру да ёллар о заман,
Ашкъ ёлджулыгъында буладжакъ тамам.