Оданынъ къапысы яваштан ачылды. Къаранлыкъ ичине далгъан инсан бир къач сание этрафкъа бакъынды. Козьлери алышмагъаны ичюн, къап-къара орталыкъта бир шейлер корьмеге умюти ёкъ эди.

– Зюльметте де яшамагъа огренмек керек, – деп сён­дюргичке узаткъан элини кери чекти. Яваштан балконгъа адымлап, дикъкъаты тек элиндеки фильджанда олгъаныны анълады. О, санки бутюн дюньяны, онынъ эйи, шырын анъ­ларыны бир фильджан къаве ичине сыгъдырды ве шимди энъ эсасы бу къаранлыкъта ичимликнинъ ич бир тамчысыны биле тёкмемек керек эди.

Ниает ерине еткен сонъ, о, дерсин бир шейден сакълана­ракъ, сувукъ табангъа отурды. Этрафкъа бакъынды. Эр ер зин­дан киби эди.

– Олсун, – деди ичинден о, ич олмаса къавемни раат иче­рим…

Козьлерини юмды, терен нефес алып, фикирлеринен узакъларгъа далды. Ахыры, узакътан кельген ве яваш-яваш якълашкъан бир сесни дуйды…

– Сен мындасынъмы?

– Бильмейим…

– Не олды?

– Айтамам…

– Я фикирлеринъ?  

– Джоюлды… санки узун бир аяттайым. Не мерагъым, не бир шейге истегим къалды.

– Чокътан мындасынъ?

– Э… билесинъми, бу аят… ишлер, арекетлер догъру насыл олгъаныны яхшы билем, амма этрафта олгъан шейлерден сыкъылам. Сыкъылам чюнки чокъусыны айтып оламайым, сыкъылам, чюнки озюмни гуняхкъа далдырмагъа истемейим, адамларны да ынджытамайым… Адалетсизлик богъуджыдыр.

– Хош кельдинъ аятыма… Мен денъизни севем. Я сен?

– О даима меним сырдашым эди… базы вакъыткъа къа­дар… шимди янына барсам биле, узакъ танышлар кибимиз…

– Амма онынъ къабааты екъ ки?

– Билем….

– Козьлеринъни ач, къоркъма. Бу кечиджи дюнья.

– Амма бу дюньянынъ да озь тады бар. Севмек, къуван­макъ, къувандырмакъ керекмиз. Амма… мен… бу леззетни джойдым. Невбеттеки аятны исе ис этип оламайым…

– Я якъынларынъ?

– Бардыр. Бар. Амма оларнен де самимийлик ёкъ. Дост­лар… чокъусыны джоя башладым. Бу меракъсызлыкъ мени богъаджакъ.

– Меракъсызлыкъ дегиль. Догъру насыл олгъаныны биль­генинъ ичюн, чокъ шейлерден вазгечмелисинъ ве бунынъ догъру бир джевабы бар. Сен буны нафиле япмайсынъ. Бу дюньянынъ гузеллиги де шубели…

– Акълысынъ. Мен пек ёрулдым. Джоймагъа, агъламагъа артыкъ истемейим. Кучюм къалмады.

Сен агълама. Аллахкъа сыгъын. О эр шейни билиджи­дир. О бизге эм имтиан бере, эм ёлны ача. Бираз бекле. Эр шей чезиледжек. Тек сен севген шейлерден вазгечме. Денъиз олсун, кок къушагъы олсун, оларнен сырдашмагъа ве оларгъа къуванмагъа девам эт.

     – Я сен кимсинъ?

– Меним адымны бильмесенъ де олур. Амма мен эр вакъыт янынъдам. Бу да сенинъ янъгъызлыгъынъа сонъ олсун. Башынъны котер. Козьяшынъны силь. Бираз куль. Гузель… Бакъ, къавенъ шимди сувуджакъ. Меним ичюн де бир ютум яп.

– Амма мен сени корьмейим биле? Къайдасынъ? Не сустынъ? Анъладым… Корюшкендже… Сагъ ол…

Шу ань тасавур этильмейджек къадар узакъ, уджсызбуджакъсыз кокте танъ атмасынынъ ильк къыгъылчымлары корюнди.

Севиль КАРАШАЕВА
Foto: Smail Tantana